Fotografía de Man Ray

Fotografía de Man Ray
Espejos. Patios. Umbrales. Silencios. Ritos. Esquinas. Exilios. Naufragios. Horas. Otoños. Ventanas. Sombras. Enigmas. Pretéritos. Hay palabras que me enuncian. A veces las pronuncio en versos. En susurros o a los gritos. Para que no se mueran en mi boca. (Fotografía de Man Ray)

POËZIE IN HET NEDERLANDS


Photographer Man Ray

POËZIE IN HET NEDERLANDS

AUTEUR: TANIA ALEGRIA *

Oorspronkelijk geschreven in Spaans

VERTAALD DOOR FA KLAES **


ER GEBEURT NIETS

Het licht fonkelt op de witte muur waar de rozenstruiken zich uitrekken.
De lucht is niet veel meer dan een voorgevoel dat op de huid afschampt en naar pijnbomen ruikt.
De morgen is rustig. Er gebeurt niets.

En toch, jij, zo hulpeloos, zo bleek, zo met vlagen besmeurd
als had een stormwind, heftig; het kanteel van je binnentuin vernield.
Vochtige zwammen hangen aan je haar,
in je handen raken droeve bladeren verward,
rook in je ogen, mos tussen je tanden
en binnen in je borst huilt een meute honden
die de vier windstreken besnuffelen om de geur van de verbrande oogsten te ruiken.
Er zit kool onder je nagels, zo fel was je razernij bij het omwroeten van de nacht.
Je hebt vlekken korstmos op je schouder door in zoveel graven te zijn gaan liggen.

Kalmeer nu maar, jij. Er is alleen dennengeur,
serene dageraad, zachte bries, leeuweriken aan het ontwaken tussen de takken.

Er zijn geen orkanen bossen aan het verwoesten.
Er is geen brand in de oogst van je ballingschappen.
De morgen is in vrede met zichzelf.
Kalmeer nu maar, Marién. Er gebeurt niets.


EEN HANDVOL KLEI


Soms word je wakker en is het of je stierf van angst en van vervreemding
bij het ontwaren van de dag, het onderscheiden van zijn klippen,
het schatten hoeveel stappen je scheiden van de nacht.

Onvruchtbare grond wacht op de indruk van je hand
en je hebt slechts een handvol klei om de kolossale muur
op te trekken die je stiltes omsluit.

Zo eenzaam dat je schaduw niet met jou over de keramiek van de stoepen zal stappen,
zo verstomd dat de stemmen de richting die naar de trommelvliezen voert niet zullen vinden,
zul je, halsstarrig, hekken om je binnentuin bouwen.

En niets zal ongeschonden de schemering halen.

De heldere maan zal komen om het puin te verlichten
terwijl uit je blik de vogels wegtrekken.

Morgen keer je weer zonder andere beweegredenen
dan je arbeidershand en een handvol klei
om de muren op te trekken die je stiltes omsluiten.



ZELFS LACHEN DOET PIJN

Die droefheid is zelfs niet behandelbaar.
Als endogene en kwaadaardige cel
sticht ze wisselvalligheden in mijn uren,
slaat in mijn aders, ondergronds,
bij het pompen van de systole van de tijd
om de gang der dagen vooruit te duwen.

Ik weet niet wanneer ze kwam, niet hoe, niet vanwaar,
of iemand ze met de hand tot aan mijn oevers bracht;
de jaren die aan hun juk zijn gebonden sleepten haar mee
of ze kwam op haar voeten, geslepen en hebzuchtig,
meegesleurd door de gal van mijn stigma’s.

Zeker is dat de voorkant van de klokken primeert
en het touw rond mijn nek snoert
met haar ogen van afgrond,
haar handen van metaaldraad.

Onder haar beheer doet zelfs lachen pijn.


RONDGANG

Het is te laat om gedichten te schrijven.
Een zo hoge avond, zo verlaat,
zo middernacht op alle klokken
dat zelfs de ogen de woorden niet bevochtigen.

Maar hoe dan ook, ik kom
van het dak dat met hout is bekleed,
van de schappen waar de boeken slapen,
van de zetel met de vorm van mijn taille,
van het licht op het tafeltje,
en van de twee vazen die ik in Venetië kocht
die ik haastig ging kopen toen ik vertrok
richting enige andere haven
want de zomer had zijn eindpunt gehaald.

Ik kom, je ziet het wel, ook uit herinneringen.

Ik kom uit dezelfde zachtaardige missers
met hun uitzicht van oude spullen van me,
hun sepiakleur,
hun geur van hars.

Ik kom van vers tot vers -
terwijl ik de breedte van de nacht aan het aftasten ben -
tot aan je binnentuin en loop om de ramen heen
want doordat ik je niet zie
heb ik hongerige honden in mijn ogen staan.

* TANIA ALEGRIA LINK
Portugees Poëzie